The Legend of Zelda: geluid en graphics IIII

Het geluid van WW is heel degelijk. De geluiden die Link zelf produceert en die van de NPC's zijn vaak erg vermakelijk en geven ondanks hun onverstaanbaarheid toch goed een bepaalde emotie weer. Die van de vijanden zijn echter verschrikkelijk. Sommig gespuis zegt gelukkig niet veel, maar vogels bijvoorbeeld produceren constant een soort biggengejank waar je stapelgek van wordt. Om nog maar niet te spreken over de kleine Gremlin-achtige beestjes die je later in het spel veel zal tegenkomen.

De muziek in de game

Gelukkig maakt de muziek veel goed. De lekkere deuntjes die je gewend bent in een Zelda game vliegen je ook deze keer weer om de oren. Een erg origineel aspect van het geluid bij WW is dat de muziek meedoet tijdens gevechten. Op het moment dat je een klap uitdeelt hoor je een heel symfonie orkest een korte noot spelen, die hoger wordt bij iedere klap die je uitdeelt. Dit geeft je het gevoel dat je iemand even 'goed in elkaar poft' om het zo maar te zeggen.

Helder en kleurrijk zijn de graphics

De graphics.... die zijn gewoonweg fenomenaal. Ik zag de screenshots, zag de filmpjes, maar pas toen ik daadwerkelijk speelde drong de grafische pracht pas echt tot mij door. De cell shading zorgt voor een heerlijk helder en kleurrijk beeld. De gezichtsuitdrukkingen en bewegingen van de karakters zelf zijn ook geweldig. Ook zijn er op grafisch gebied een hoop nieuwe mogelijkheden. Je kunt nu bijvoorbeeld aan de lucht zien in welke richting de wind waait. Al met al is deze grafische stijl voor een Zelda game een zeer goede keuze geweest.

Dus is deze nieuwste titel in de Zelda serie een zeer goede game die je vastpakt en niet meer loslaat tot het eind. Wat je ook zoekt in een goede game, variërend van een roodharig bebaarde man tot een peenknol met een viool, Zelda heeft het en is hiermee de beste exclusieve gamecube titel tot nu toe.